Autor jedynego w swoim rodzaju melanżu ekspresjonizmu z surrealizmem w kinie. Jego filmy nie poddają się łatwej interpretacji. Reżyser igra z chronologią narracji, luźno traktuje związki przyczynowo-skutkowe oraz balansuje na granicy logiki. Takiego Lyncha znamy choćby z „Głowy do wycierania” (1977), „Dzikości serca” (1990) czy „Blue Velvet” (1986). Ale jego wizualne szaleństwo nie wzięło się znikąd. Konsekwentną, wizjonerską kreację jego stylu, można odnaleźć już od pierwszych filmów krótkich tego autora. Stały się one zresztą wdzięcznym  polem do wypróbowania najdziwniejszych eksperymentów, których rozwinięcie można odnaleźć później w filmach fabularnych.